DÜŞÜNÜYOR(D)UM...

Pazar, Aralık 28, 2014

Avalanche

Avalanche, Leonard Cohen. Songs of Love and Fate albümünden.

Salı, Aralık 09, 2014

Oracle of Delphi

P: "Unutma!..."
"Adım P...Tekrar et benimle"

E: "Neredeyim?" "Hangi rüya bu?"

P: "Artık bizden birisin... bizimle olacaksın... gir içeri... Benim adım Pi ttt haii hiaaa"

... Uykulu gözlerimle görebildiğim kadarıyla göğe yazılan harfleri hafızama çizdim, "Ne garip bir P bu?!"... Rüya ülkesinde duyabildiğim kadarıyla işittim. Sonra pelerini giydim. Resimdeki kadar kırmızı değildi ama; siyaha yakındı rengi... Diğer kızlarla, sekizler çizdik, çemberler çizdik, dans ettik ya da dans gibiydi...

E: "Neredeyiz?" "Bunlar kim?"

Siyah, dalgalı saçlı bir adam, beyaz gömlekli, bir kayığa bindirip beni, karanlık sularda bir gece, gri toprak rengi karanlık bir dağ gibi duran o adaya götürdüğünde, korkudan ve meraktan delirecektim. Kaçsaydım, asla bilemeyecektim. O kadını izledim, mezara yeni konmuş, yarı beline kadar dışarda, çıkmaya çalışan o huzursuz kadını, sanki Victoria çağından kopup gelmişti. Zamanları yine karıştırmıştı rüya efendileri... Arkası bana dönük siyah briyantin saçlı, suskun yüzüme hiç bakmayan adalı adama gidip, kayığın ucundaki:

E: "Nereye gidiyoruz, kıyıda dağda gömülü şu kadının yanına mı, onun yerine beni mi koyacaklar?" diyebildim...

Yanıt vermedi, iskeleye bağladı ipi... "Gel!", dedi... Merak mı? Güvenlik mi? Bilgi mi? Can mı dedim? Kaçacak yer yok ki! Kaçış da karanlık suydu sonunda. Ha su, yani, ha ada? Nereye kaçacağımı bilemedim. Atlayıveririm derken, suya... Zihnimle birden kayığı geri çevirdim... Merakı bırakıp kaçmayı, güvenliği seçtim. Hikayemi hiç öğrenemedim.

"Piii ttt hhai ya da hiaa tthhaii" dedi kızıl saçlı kadın (Neydi?)...

"Adım bu benim, seni seçtim. artık bizimlesin, bu ismi...", "...Sakın, unutma".

sessizbulut
evrim gurel
Bir Aralık Rüyası, 2014...

Salı, Kasım 18, 2014

Cem Adrian, Ayten Alpman, Hani Bazen

Cem Adrian ve Ayten Alpman, Hani Bazen

Cem Adrian, herkes gider mi?

Cem Adrian, herkes gider mi?

Stromae, tous les mêmes

Stromae, tous les mêmes

Stromae, alors on danse

Stromae, alors on danse

Faithless, we come 1

Faithless, we come 1

Pazartesi, Kasım 17, 2014

ait olmama andı

Birileri bizden, ötekiler değil diye, durduğunuz yerin etrafına yollar, duvarlar çizerseniz, hayatın ve insanların sadece bir yönünü, bir kısmını tanıya-bilirsiniz. Bir yere ait olmamak, herkesi ve her şeyi tanımaya çalışmak ve sevmek için ant içtim. Dünyayı tarafsız anlayabilmek için.

Umarım, sözümden dönmeyeceğim.

evrim gürel
sessizbulut
17 Kasım 2014

Çarşamba, Ekim 22, 2014

...

tutma, bırak...

tutunmak yok.
anlamak var.

sszblt.
22 Ekim 2014.

Pazartesi, Ekim 06, 2014

Vahşetin savunusu olmaz!

Kara şaman rüyamda benimle konuştu...

Bu gece çok az uyudum... 2 saati bulmayan uykumda birinin ölümüne onun bedeninde şahit oldum. Sonra o ölürken, onun beynindeki her şey benim oldu. Tüm inançları, korkuları, kaçışları... Ve bilgi kalp evimi buldu. Rüyamda kanat çırpan kuş, dünyadaki vahşetten habersiz yürüyen 4 arkadaştan birinin ruhuna ve oradan bedenine kondu. Taksim'in arka sokaklarında tesadüfen bulunan bu kişinin gözlerinden rüya dilinde sadece dışarıyı görebiliyordum. Bir kadın mı yoksa erkek mi bilmiyorum. Ama öldüğünü gördüm. Daha doğrusu, bilmeden sadece hastaneye yetiştirmeye çalıştığı bir arkadaşını arka sokaklardan götürürken, sokağa sıkılan gazların arasında kalıp, soluksuz yığıldığını, polisin, sağlık görevlilerinin astımı olduğunu söylediği halde onu o halde bıraktığını gördüm..İçinde ben varken ölüyordu... Rüyada girdiği bedenden çıkarken ölümün kıyısında uyanmak, acıyı hayata taşımak şaman olmanın lanetidir... Uyandığımda ben de boğuluyordum. Birileri, bir yerlerde, uzun süredir, çeşitli sebeplerle, inançlarla, yöntemlerle öldürülüyor. Çektirdiğimiz her acının bedelini nesillerce ödeyeceğimiz bir dünyada yaşıyoruz. Başkasına acı verdiğimizde de, acı bize geri dönecek, dönüyor... Lütfen artık bu dursun.

Vahşeti durdurun.

sessizbulut
07 Ekim 2014

Salı, Eylül 23, 2014

.V.

susmak istedim.
ama bugün,
çok yağmur vardı.

evrm
sszblt
24 Eylül 2014

ANLA.TAMAM

BİR ANIM VAR.

HER ŞEYİN BAŞLADIĞI

O YERE, AN'A DAİR...

KELİMELERLE

ANLATAMAM.

BİR ANIM VAR.

HER ŞEYİN BAŞLADIĞI

AN'A DAİR

O YERDE...

KENDİNİ BİLMEZ

DİLSİZ HİKAYE

SÖZLER DEĞİL

ÖNCE SADE

DUYGU VAR.

HER ŞEYİN BAŞLADIĞI

YERE DAİR

BİR ANIM VAR.

GAİP YERDEN

KAYNAKLANIR

YAŞANMADAN

KENDİNİ YAZAN

HİKAYE

GARİP BİR DÜZEN VAR.

ÖNCEDEN SÖYLESEM

ANLAMI YOK.

BİLSEN

FARK ETMEZ.

SONRA,

BİLDİĞİNDEN

VAR.

BİR ANIM VAR.

HER ŞEYİN BAŞLADIĞI

AN'A DAİR...

GÖRDÜĞÜN AN

DUYDUĞUNDU

İÇİNDE İŞTE

HİKAYE...

İLK BİLGİ

UYARIYDI.

KAÇ.

YAŞANACAK

BİR ACIN

VAR.

evrm.

sszblt.

23 EYLÜL 2014

Pazar, Eylül 21, 2014

sen hiç üzerine deniz giydin mi?

Sen hiç üstüne deniz giydin mi?

Sandığın kadar ıslak değil, merak etme… Ama daha karanlık!

Gözlerin yapışmış, gözlerime ben doğmadan, bu yüzden, onları göremiyorum. Bir kez, dışarıdan baksam, anlayacağım nasıl bir şey olduğunu, biliyorum!

Benim sahip olduğum şey, bakışın sahip olduğu şeyden çok farklı değil. Sen, hiç kendini görebilen bir bakışa rastladın mı? Dirseğine aynı elle dokunabilir misin?

Balıklar, en çok karanlık basınca korkar sanırdım denizden, oysa, denizin dibi hep karanlık.

Doğaya çıkmayalı yüzlerce yıl oldu. Ne kulaklarım eskisi gibi hassas, ne ayaklarım hazır koşmaya…

Sessizlikten beni şehirler uzaklaştırdı. Çenem düştü gürültünün içine, bana, “Rahatça konuş” dediler, “Buraları, eski ormanlar gibi değil, avcılar yok burada! Sesin, yerini ele vermez yada seni.. sesine doğru gelip seni bulmazlar…”

Oysa, olanlar, hep çok konuştuğumda, oldu. Sese değil içindekilere odaklanmıştı insanlar. Her çıkan a’yi ağzımdan, duymaz, dinlemez gibi yaptılar. Oysa, kulakları a’dan sonra geleceklere, a ile işbirlikçilere dikilmişti.

Tüm seslerimden hesap sordular, seslerimi mahkum edip beni kırbaçladılar… “Söyle, neden bu sesleri taşıdın ağzinda, neden bunları çıkardın? Bunları tuttun? Bunları neden değiştirdin?! Söyle, sen bu seslere ne anlam yukledin?!”

Oysa, hepsi, denizi üzerime giyiverdigim bir gece başlamıştı. Çok sıkkındı canım, cok sıkkındı! Penceremden uçuverdiğimde, istediğim tek sey, bu dünyanın bir parçası olmaktı. Ana parçası değil. Kapının kolu gibi bir şey ya da bir vida…

Bilmiyorumdum, yasaktı!

evrm gürel

sessizbulut

2002, Büyükçekmece'de ilk yıl...